دیشب در منزل، طبق برنامه «هر شب یک فیلم»، اثر ماندگار pulp fiction را تماشا می‏کردیم. سخت غرق در فیلم بودیم که هوس چای کردم. فیلم را متوقف کردم و راهی آشپزخانه شدم. ولی از لحظه فشار دادن دکمه pause تا برگشتن و زدن دکمه play ذهنم کاملا سینمایی شده بود. صحبت‏های کوتاه با همسرم را تبدیل به دیالوگ می‏کردم و در مورد چگونه ادا کردنشان فکر می‏کردم. موقع ریختن چایی سعی می‏کردم دوربین را از زاویه‏ای بگیرم که معنای مورد نظرم را برسانم. وقت برگشتن از آشپزخانه زوم می‏کردم روی فنجان‏ها و قدم‏هایم. خلاصه این دو دقیقه برایم یک فیلم سینمایی شده بود.

بعد از پایان فیلم در مورد این مسئله کمی فکر کردم. به این نتیجه رسیدم که ذهن ما در هر فضایی که قرار می‏گیرد نوع نگاه و استدلالش هم منطبق با آن فضا می‏شود. مثلا اگر اهل فیزیک باشیم اطراف‏مان را با قانون های فیزیکی تفسیر می‏کنیم و حتی این دخالت را تا تفسیر زندگی و مسایل جزیی آن نیز سرایت می‏دهیم. اگر فلسفه بخوانیم همه چیز را فلسفی می‏بینیم. اگر فقه بخوانبم ریز و درشت این عالم را از صافی فقه می‏گذرانیم و این قصه همین طور در مورد دیگر علوم یا اندیشه‏ها جریان دارد. اینگونه می‏شود که مثلا در بحث از یک مفهوم دینی می‏گوییم فلانی نگاهش به مسئله فلسفی است. بهمانی فقاهتی می‏بیند و آن دیگری سیاسی.
به نظر می‏آید نگاه هر کس رنگ‏وبوی فضای ذهنی صاحبش را گرفته که رهایی از این فضاها تقریبا ناممکن است که این مسئله سنگ بزرگی در مقابل اندیشه خالص است.